Recznie.pl - forum rękodzieła artystycznego

Dziewczyny, na pewno macie zwierzęta, a jak już jesteście dumnymi psimi, kocimi, jaszczurzymi, żółwiowymi, papuzimi, chomikowymi, gryzoniowymi, końskimi etc. mamami, to co wy ma to, by się tu nimi chwalić i wymieniać radami? Jak pogaduszki to pogaduszki, w końcu nasze pieszczochy są nam inspiracją i towarzystwem w rękodziele


Ja mam 5 pupilków - dwa psy i trzy koty.
Reksio i Kajtuś:


Seniorka Białasinka, zwana Lalą, ma 16 lat:

I jej nieodrodna córeczka Pysia, przyszła na świat niespodziewanie w maju tego roku

Na koniec Rudzia, trikolorka tak spokojna i nierzucająca się w oczy, że po 12 latach z nami nadal nie ma porządnego imienia.

[img]

A pewnie że kochane Już się nie mogę doczekać Twoich

Ja niestety nie posiadam zwierzaków :-(

w mieszkaniu w bloku meczyly by sie i siedzialy przez wiekszosc czasu same niestety

Misiaczek cudny Troszeczkę mu się urosło

A jak wspominacie swoje pupile sprzed lat? Ja do dwóch kociaków już świętej pamięci mam sentyment i serce mi się kraje, jak widzę podobne.
Zacznę od Mysi. Znaleźliśmy ją i jej brata, jak mieli około 2 miesiące, ktoś je po prostu przy drodze ekspresowej wyrzucił z samochodu na pewną śmierć. Kocurka wzięli sąsiedzi, a ją my. Nie da się opisać jej charakteru - wesołości, czułości, delikatności... Tego, jak lubiła pozować do zdjęć i na tej płaszczyźnie wygrywałyśmy razem konkursy. Jak kradła wszystko, co się błyszczy... Jak kochała nas i nasze psy. Mogę ją już tylko pokazywać.


A drugi to Pikuś, moja kotka go urodziła i przywiązałam się do niego przez niecały rok jego życia.


Tęskno mi za nimi i za innymi kotami, które miałam przez lata. Ale myślę, że zwierzęta dlatego żyją krócej od nas, że uczą nas bezinteresownej miłości i słodkiego bólu utraty ukochanej istoty.

Uroczy kotek.

Ja właśnie tak się nauczyłam śmierci jako dziecko - zmarła (nigdy nie mówimy o kotachh, że "zdychają", bo to ohydne, zdechnąć może robal) kotka mojego dziadka i wtedy wytłumaczył mi, że zdarza się, iż ktoś bezpowrotnie odchodzi, że już więcej jej nie zobaczymy i że teraz trzeba jej oddać ostatnią posługę, grzebiąc ciało, a potem pamiętać i wspominać, bo to najcenniejsze, co nam zostaje. Pomimo swoich trzech latek przyjęłam tę lekcję spokojnie i zapamiętałam do dziś, dzięki czemu nikt przez lata mnie nie okłamywał, że ktoś wyjechał na przykład. Także może to być również swoista lekcja przeżywania cudzej śmierci dla dzieci. Myślę, że miłość zwierząt i to, czego nas uczą, milcząc, jest dla nas najcenniejszą lekcją i za samo to należy im się ogromny szacunek i opieka.

Ja też mam takie podejście i gotuje się we mnie, gdy widzę je na łańcuchach, bez imion, ignorowane, traktowane jak kolejny sprzęt w gospodarstwie (a takie widoki z racji zamieszkania na wsi mam często). I nie rozumiem, jak ktoś może planować jakie zwierzę sobie sprawi, gdy to, które ma, zdechnie. To jakby mówić do męża "wiesz, jakby nasza córeczka umarła, to zrobimy sobie ladniejszą", no przecież to brzmi strasznie.